آموزش نماز

آثار و برکات نماز

آموزش نماز

آثار و برکات نماز

روح نماز چیست؟



«توجه به خدا» روح نماز است. نمازى که از این جوهره اساسى بى بهره باشد، کالبد بى جانى است که ارزش آن بسیار ناچیز مى‏باشد. درست به همین جهت است که رسول خدا(ص) مى‏فرماید: «کم من قائم حظُّه من صلاته التعب و النصب(المحجةالبیضاء، ج 1، ص 366.)؛ چه بسا نمازگزارى که از نماز خویش، جز مشقت و رنج بهره‏اى ندارد». 
حال ممکن است سؤال شود: ما که هر چه بیشتر سعى مى‏کنیم، در نماز حواس خود را جمع کرده و به خداوند توجه کنیم، کمتر موفق مى‏شویم؟ آیا به راستى چاره‏اى وجود دارد که ما را در رسیدن به این جوهره اساسى - که روح نماز است - یارى رساند؟ اگر تصور شود چیزى مانند شربت و کپسول وجود دارد که به راحتى میل شده و یک شبه همه کارها رو به راه گردد، قطعاً جواب منفى است؛ ولى اگر کسى مرد میدان عمل باشد و خود را براى یک کارزار جدى و طولانى مهیا کند، جواب مثبت است

توضیح: اگر صفتى یا حالتى براى انسان ملکه شود، آن صفت یا حالت در همه صحنه‏ها و تمام شؤون زندگى، خود را نشان داده و آدمى را رها نمى‏کند. کسى که در کوچه و بازار، کلاس و مدرسه، محیط خانه و محلّ کار، یکسره به یاد خدا است و از او غافل نیست؛ بدون تردید در نماز نیز حواسش را جمع کرده، از خداوند غفلت نمى‏کند. بر خلاف کسى که در محیط خانه، محل کار، کلاس، مدرسه، کوچه و بازار از خدا غافل است و یکسره، سرگرم مسائل مادّى و روزمره زندگى دنیایى است و دلش متعلق به غیر خدا مى‏باشد. بى شک چنین کسى نمى‏تواند در نماز قلب خود را متوجه خدا کند؛ بلکه دلش دنبال همان چیزى است که قبل از نماز، در پى آن بود و وجودش گرفتار در باتلاقى است که قبل از ورود به نماز، غرق در آن بود

خداوند در وصف بندگان مؤمن خویش مى‏فرماید: «رجال لاتلهیهم تجارة و لابیع عن ذکر اللّه( نور(24)، آیه 37.)؛ مردانى که آنان را هیچ تجارت و معامله‏اى از یاد خدا باز نمى‏دارد
». 
وقتى که کسب و کار، آنان را از یاد خدا باز ندارد؛ بدون تردید موقعى که وضو مى‏گیرند و رو به قبله مى‏ایستند و نماز مى‏گزارند، از خدا غفلت نمى‏کنند. بر خلاف ما که قبل از ورود به نماز، در امور روزمره زندگى غرقیم و وقتى هم که به نماز مى‏ایستیم، نمازمان نیز رنگ و بوى این امور دارد. اولیاى خدا و بندگان مخلص حقّ،نماز خویش را برداشته، آن را با خود به محیط کار و بازار مى‏برند. در آنجا هم که هستند، مشغول نمازند و به قول باباطاهر «خوشا آنان که دائم در نمازند«؛ ولى ما کسب و کار و درس خویش را برداشته، با خود به فضاى نماز مى‏آوریم. نماز هم که مى‏خوانیم، باز دنبال هدف گمشده خود هستیم

بارى اگر صادقانه قصد آن داریم که در نماز، دلمان متوجه به خدا باشد و از او غافل نگردیم؛ باید کار را قبل از نماز شروع کنیم و در همه جا و همه حال، به یاد او باشیم و از او غفلت نکنیم. بى شک اگر چنین توفیقى را به کف آوریم، دلمان در نماز، متوجه خدا خواهد بود؛ وگرنه خیر

مرحوم علامه طباطبایى(ره) در اواخر عمر با برکت خود - موقعى که در بستر بیمارى افتاده بود - در جواب شخصى که از آن جناب از چگونگى تحصیل حضور قلب در نماز پرسش کرده بود، چند بار با عنایت خاصى فرمود: »مراقبه، مراقبه، مراقبه
». 
مراد آن بزرگوار از عبارت مزبور، این است که اگر مى‏خواهید در نماز حواستان جمع باشد و از خدا غافل نشوید؛ باید در طول شبانه‏روز وقتى که به کارهاى دیگر اشتغال دارید، اهل مراقبه باشید؛ زیرا اگر این حالت ملکه شما گردد و چنین صفتى بر شما غالب آید، در نماز نیز این حالت محفوظ خواهد ماند. همان‏طور که اگر در طول شبانه‏روز، از یاد خدا غافل باشیم و غفلت از حق در دل ما رسوخ کند، در حال نماز نیز چنان خواهد بود و از آن خلاصى نخواهیم داشت.

 

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد