«قنوت» یعنى چه و چرا در آن دست‏ها را پیش رو مى‏گیریم؟

 قنوت از ماده «قنت»، به معناى اطاعت و نیز به معناى دعا است. قنوت نماز را از آن جهت که براى دعا است، »قنوت« نامیده‏اند.

در دعا بالا بردن دست‏ها در پیش روى و یا بالاى سر قرار دادن آن، بیانگر اظهار نیاز و حاجت‏مندى به درگاه خدا است.

از نظر فیزیولوژیکى هم دست‏ها و انگشتان، امواج نیرومندى دارند که در بسیارى موارد، استفاده مى‏شوند؛ از جمله در هیپنوتیزم و یا به هنگام درد، تفکر عمیق و... دست‏ها به کمک مى‏آیند و موجب تخفیف درد و آرامش مى‏گردند.

دست‏هایى که به آسمان بلند مى‏شود، امواجى را ارسال و امواجى را دریافت مى‏کنند. دست از حساس‏ترین اعضاى بدن است که در همه امور نقش ایفا مى‏کند؛ حتى در فکر کردن دست‏ها به کار گرفته مى‏شوند.

در دعا و درخواست از خداوند نیز دست نقش مؤثرى دارد.ازاین‏رو در روایات‏آمده‏است:

ابوبصیر از امام صادق(ع) درباره دعا و دست برافراشتن به هنگام دعا پرسش کرد؛ حضرت فرمود: «دست برداشتن به هنگام دعا بر چهار گونه است:

1 - در پناه بردن به خداوند کف دست‏ها را به جانب قبله مى‏گیرى؛

2 - در دعاى براى رزق، کف دست‏ها را به طرف آسمان مى‏گیرى؛

3 - در «تبتّل» با انگشت سبابه (شهادت) اشاره مى‏کنى؛

4 - در «ابتهال»، دست‏ها را بالاتر از سر مى‏برى و به هنگام تضرع انگشت سبابه را حرکت مى‏دهى و این دعاى پنهان است.»(الکافى، ج 2، ص 480.)