قنوت از ماده «قنت»، به معناى اطاعت و نیز به معناى دعا است. قنوت نماز را از آن جهت که براى دعا است، »قنوت« نامیدهاند.
در دعا بالا بردن دستها در پیش روى و یا بالاى سر قرار دادن آن، بیانگر اظهار نیاز و حاجتمندى به درگاه خدا است.
از نظر فیزیولوژیکى هم دستها و انگشتان، امواج نیرومندى دارند که در بسیارى موارد، استفاده مىشوند؛ از جمله در هیپنوتیزم و یا به هنگام درد، تفکر عمیق و... دستها به کمک مىآیند و موجب تخفیف درد و آرامش مىگردند.
دستهایى که به آسمان بلند مىشود، امواجى را ارسال و امواجى را دریافت مىکنند. دست از حساسترین اعضاى بدن است که در همه امور نقش ایفا مىکند؛ حتى در فکر کردن دستها به کار گرفته مىشوند.
در دعا و درخواست از خداوند نیز دست نقش مؤثرى دارد.ازاینرو در روایاتآمدهاست:
ابوبصیر از امام صادق(ع) درباره دعا و دست برافراشتن به هنگام دعا پرسش کرد؛ حضرت فرمود: «دست برداشتن به هنگام دعا بر چهار گونه است:
1 - در پناه بردن به خداوند کف دستها را به جانب قبله مىگیرى؛
2 - در دعاى براى رزق، کف دستها را به طرف آسمان مىگیرى؛
3 - در «تبتّل» با انگشت سبابه (شهادت) اشاره مىکنى؛
4 - در «ابتهال»، دستها را بالاتر از سر مىبرى و به هنگام تضرع انگشت سبابه را حرکت مىدهى و این دعاى پنهان است.»(الکافى، ج 2، ص 480.)