آموزش نماز

آثار و برکات نماز

آموزش نماز

آثار و برکات نماز

پیام مقام معظم رهبری به اجلاس دوازدهم

نماز

شربت شفا بخش

 

دوازدهمین اجلاس سراسری نماز

  

کرمان

 شهریور ماه 1381

 

 

 

 

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

این گردهمایی را که همه ساله با حضور بلند پایگان علمی و سیاسی کشور تشکیل می‌گردد، باید یکی از مهم­ترین گردهمایی‌ها  شمرد؛ زیرا موضوع آن نماز است که برترین فریضه­ی دینی است و مخاطب آن همه­ی آحاد ملت‌اند و از این رو لازم است که دست­اندرکاران اجرایی ذی­ربط نکاتی را که در آغاز این گردهمایی خطاب به آنان تذکر داده می‌شود صرفاً یک توصیه­ی تشریفاتی نینگارند. در پیام سال گذشته­ی این­جانب به حاضران این گردهمایی و دیگران چنین آمده است:

((انسان که از سویی گاه مظهر برترین و زیباترین حقایق هستی است، از سوئی دیگر، گاه محل بروز زشتی‌ها و پستی‌های بی‌همانند نیز می‌گردد. اگر در جایی و زمانی او را مظهر آگاهی و محبت و فداکاری یا خردمندی و آفرینندگی و پیشرفت در عرصه‌های تعالی، یا آیت شوق و شور و امید می‌بینیم، در جایی و زمانی دیگر او را دچار غفلت و کینه و خودخواهی، یا جهل و عادت و رکود، یا سستی و نومیدی و بدبینی مشاهده می‌کنیم.

این عنصر با استعداد، می‌تواند برترین موجود گیتی تا پست ترین پدیده­ی هستی گردد. او مجهز به همه­ی ابزارها و زمینه‌های تعالی و تکامل معنوی و مادی، آفریده شده است. سرشت او، نیک و راه نیکی به روی او باز است. خرد و قدرت بر تصمیم گیری و انتخاب، دو بال توانای اویند و رسولان الهی راهنمایان و امید دهندگان و کمک کنندگان به او.

امّا او با این حال می‌تواند تسلیم ضعف‌ها و هوس‌ها و خودخواهی‌ها یا جهل‌ها و غفلت‌ها و عادت­های خود شود وخود را از همه­ی آن بشارت‌ها و امیدها و معراج ها محروم سازد. این همان است که آن را باید " فساد‌پذیری انسان " نامید و همان است که در عمر دراز بشریت و نیز در عمر هر یک از آحاد بشر، بزرگ­ترین مصیبت او و خطرناک­ترین تهدید به­شمار رفته است و می‌رود. برای پیشگیری و نیز درمان این آفت بزرگ، دین خدا " ذکر " را به انسان آموخته است.

ذکر یعنی حقیقت را به یاد آوردن، خود را در برابر خدا یافتن، به او گوش سپردن و به او دل دادن. یعنی از دل­مشغولی‌هایی که آدمی را اسیر وسوسه­ی هوس‌ها می‌کند، یا میل به برتری جوئی و کین­ورزی و آزمندی او را ارضاء می‌سازد، خود را رها ساختن، یعنی او را از جهنمی که برای خود فراهم کرده است، به بهشت صفا و انس و بهجت و امن بردن. و نماز با ترکیب هماهنگ دل و زبان و حرکت، ناب­ترین و کامل­ترین نمونه و وسیله­ی ذکر است.

انسان در زندگی شخصی‌اش، گاه بر اثر محنت­ها و شدت‌ها و مصیبت‌ها، و در زندگی جمعی‌اش، گاه با حوادث تحول آفرین مانند حرکت عمومی به سوی جهاد یا انفاق یا کمک به نیازمندان، به عامل ذکر نزدیک می‌شود، و گاه با سرگرمی‌های هوس آلود و غرق شدن در سرخوشی و اشرافی­گری و عیش بارگی، از آن دور می‌افتد. عنصری که می‌تواند در همه­ی این احوال او را به بهشت "ذکر " نزدیک یا نزدیک­تر کند، نماز است.

نماز در حالات آمادگی روحی، به آدمی عروج و حال و حضور بیشتر می‌بخشد و در حالات غفلت و ناآمادگی، در گوش او زنگ آماده باش می‌‌نوازد و او را به آن وادی نورانی نزدیک می‌سازد. لذا نماز در هیچ حالی نباید ترک شود. در عین شدت و محنت ، در بحبوحه­ی میدان جهاد، در هنگام فراغ و آسایش، و حتی در میان محیط لجن آلودی که انسان با هوس‌ها و کینه‌ها و شهوت ها و خودخواهی‌ها، پیرامون خود پدید آورده است. نماز یک شربت مقوّی و شفابخش است، باید آن را با دل و جان خود نوشید و از هر نقطه که در آن واقع شده‌ایم، یک گام یا یک میدان به بهشت رضوان نزدیک شد.

از این روست که نه "حیّ علی الجهاد" و نه "حیّ علی الصّوم" و نه "حیّ علی الأنفاق"، نگفته‌اند، ولی در هر روز بارها سروده‌اند: "حیّ علی الصّلوة".

در دوران انقلاب و جنگ تحمیلی، نماز، ما را در حرکتمان مصممّتر و نیرومندتر می‌‌کرد، و امروز که خطر غفلت و عیش بارگی و آرزوهای حقیر و تنگ نظرانه و عادت‌ها و روزمرّگی‌ها ما را تهدید می‌کند، نماز به ما مصونیّت می‌بخشد و بن بست­های پنداری را می‌شکند و راه ما را روشن و افق را درخشان می‌سازد. این تنها برگی از کتاب مناقب نماز است، و همین برای به راه‌ انداختن حرکتی جدی­تر از گذشته، می‌تواند انگیزه‌یی ژرف و کارآمد پدید آورد.

همه باید در این حرکت بزرگ که شایسته است جهاد نامیده شود، خود را ملتزم و متعهد بدانند. علمای دین، روشنفکران، هنرمندان، جوانان، پدران و مادران و همسران، دارندگان منبرها و رسانه‌ها، نویسندگان، و بیش از همه، مسؤولان بخش­های حکومتی مانند: وزارت‌های آموزش و پرورش، علوم و فنّآوری، ارشاد، صدا و سیما، سازمان‌های تبلیغاتی ، مراکز تولید سینمایی، پژوهشگاه‌ها، مدیرانی که نیروی انسانی کلانی در قبضه­ی امر و نهی آن­هایند، مانند : نیروهای مسلح، وزارتخانه­ها، کارگاه‌ها، دانشگاه‌هاو مدارس، وسائل حمل و نقل و غیره و غیره... اینان هر  یک به گونه‌‌ئی می‌توانند و می‌باید در این حرکت همگانی سهیم گردند و نقش ویژه­ی خود را بگزارند.

این کار با سهل انگاری و کم همّتی به سرانجام خود نمی‌رسد. از برترین شیوه‌‌ها و فنی‌ترین و هنری ترین ابزارها باید بهره گرفته شود. نمایش نماز جماعت مهجوری، با جمع معدودی، آن­هم از فرسودگان بی‌نشاط، ترویج نماز جماعت نیست. همچنان­که پخش صدای اذان از رسانه‌های صوت و تصویر، کافی نیست. جوان­های ما هزاران صف جماعت پرشور و حال در سراسر کشور تشکیل می‌دهند، مردم زیادی از آنان که فیلم‌های سینمایی در گزارش واقعیت‌های زندگی آنان ساخته می‌شود، اهل نماز و نیاز و تهجدند، حنجره‌‌های بسیاری از روی ایمان و تعبّد در هنگام اذان، صدا به این سرود معنوی بلند می‌کنند، گروه­های انبوهی در هنگام نماز از کار روزانه دست کشیده، به مسجد رو می‌آورند، این­ها می‌تواند در ساخت­های هنری، چهره­ی زیبا و ترغیب کننده­ی این فریضه­ی نجات بخش را به همه نشان دهد.

در دانشگاه­ها و دیگر مراکز انسانی انبوه، مسجد می‌تواند جایگاه امن و صفا باشد، و امام جماعت، غمگساری و راهنمائی و همدلی را درکنار اقامه­ی‌ نماز، در آن مهبط رحمت و هدایت الهی به نمازگزاران هدیه کند. مجامع دانشجویی و دانش آموزی در آن صورت،   جذاب­ترین مرکز تجمع خود را مسجد دانشگاه و مدرسه خواهند یافت و پایگاه تقوا، پایگاه فعالیت جوانان خواهد شد.

به مدیران آموزش و پرورش و علوم یادآوری می‌کنم که سهم مسجد سازی و مسجد پردازی باید در اعتبارات فعالیت‌های فوق برنامه، در ردیف اول و بیش از سهم دیگر بخش­های این سر فصل باشد.

هجرت هفتگی روحانیون مستقر در مراکز نظامی و غیره، به روستاهای همسایه­ی این مراکز از توصیه‌های پیشین من است که بر آن تأکید می‌ورزم. همچنین فراهم ساختن  فضای مادی و معنوی برای اقامه­ی نماز در بوستان‌ها و گردشگاه­ها و نمایشگاه­ها و امثال آن.

امامان محترم جماعت، اگر خود بر اثر کهولت و غیره نمی‌توانند وظیفه­ی رابطه و انس و راهنمایی را برای نمازگزاران، به­ویژه جوانان فراهم کنند ، در کنار خود فضلای جوان و پرنشاط را به کار گیرند و آنان را در کار با خود شریک سازند.

نمازهای جمعه باید پایگاه جذب و نصیحت و تعلیم  باشد. امامان محترم جمعه با کمک برگزارکنندگان مراسم نماز، همه­ی سعی خود را در این جهت مبذول دارند.

خدا را سپاس که محیط عمومی کشور، محیط ذکر و نماز و معنویت است، و خدا را سپاس که خیل عظیمی از مردم ما به­ویژه جوانان، با نماز و نیاز، پیوندی روحی و عاطفی و عقلانی دارند. لیکن این همه باید گام­های نهائی شمرده نشود و بیش از گذشته تلاش عالمانه و مدبّرانه و نازک اندیشانه در این رویکرد به کار رود.))

اکنون این سؤال بسیار جدّی و مهم برای این­جانب مطرح است، که مسؤولان اجرایی مخاطب این مطالبات تا چه حدّ به وظیفه­ی خود عمل کرده‌اند؟. صدا و سیما، آموزش و پرورش، وزارت علوم و سایر مراکز دانشگاهی، وزارت ارشاد اسلامی، سازمان تبلیغات اسلامی، مراکز تولید سینمایی،‌ نیروهای مسلح، مدیریت حمل و نقل و مدیریت‌های شهری و دیگران، چه اندازه وظیفه‌ای را که در این پیام از آنان، خواسته شده است به انجام رسانده‌اند؟.

از ریاست محترم جمهوری اسلامی و دیگر مسؤولان­عالی رتبه به جدّ  انتظار می‌رود که دست­اندرکاران را با این سؤال اساسی مواجه سازند و پاسخ فعّال آنان­را مطالبه کنند.

توفیق همه­ی حضرات را از خداوند متعال مسئلت می‌کنم.      

                                            والسلام علیکم و رحمة‌الله

                                                  سید علی خامنه‌ای

                                                     16/6/1381

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد