نماز نذر و عهد و...

و اما نذر و عهد و مانند آن البته متذکر باش و اهتمام داشته باش قبول شدن آنها را و در نظر بگیر وفا کردن به عهد خدا و امتثال اوامر او را و مبادا واگذارى آنها را، به توهم آنکه اینها در ابتداء واجب نبوده و خودت براى خودت واجب کرده اى زیرا نمازهاى نذرى و عهدى که ملحق گشته به نمازهاى اصلى ، همانا مانند خود نمازهاى اصلى مى باشد در وجوب و در اهمیت و عظمت و جلالت و به خاطر خود درآور که اگر وعده و عهد کنى با پادشاهى از پادشاهان دنیا، جهت بجا آوردن کارى از کارهاى معین که آن کار در برابر آن پادشاه بجاى بیاورى به طوریکه خود پادشاه آن را ببیند و لفظ آن را بشنود چگونه کسى که این عهد را با پادشاه کرده باشد، متوجه آن کار مى شود وجد و جهد در آن عمل و اصلاح و محکمى آن مى نماید و اوقات خود را صرف و سعى خود را تمام مى کند در آنکه آن کار خوب بجا آورده شود چه آنکه پادشاه متوجه آن عمل مى باشد از جهت وعده اى که شده است خصوصا در موقعى که آن کار، مؤکد شده باشد به عهد. پس مبادا نظر خداى تعالى را کمتر از نظر یک بنده خدا بدانى ، چرا که این فکر و این عمل منشاء نفاق و نمودار شکر مى باشد.
بارى ، همچنین مراعات وظیفه بنما در هر نمازى به حسب آن نماز، و قیام کن در خور رتبه آن و ادب آن را اتیان کن و البته اکتفامکن بر آنچه ما بیان کردیم از وظایف بلکه تو خود ترقى کن به بالاتر از اینها بانظرى که خداوند گشوده است بر روى دلت از ابواب معارف چه آنکه درهاى فیوضات الهى مفتوح و بى نهایت است و انوار جود او فائض و بیکران است و دم به دم نفوس انسانى ، از عالم غیب مدد مى رسد به اندازه استعداد هر کسى .

وفقنا الله و ایاکم لتلقى الاسرار، و ادرجنا فى عداد عباده الاخیار الابرار، و اخذ بنواصینا الى رضاه و رحمته ، و عاملنا بعفوه و کرمه و مغفرته و استعملنابما علمناه و اشرکنا فى ثواب من افدناه ، فان ذلک منه و به وله ، و هو حسبنا و نعم الوکیل ، و هیهنا نقطع الکلام فى هذه الرساله ، حامدین لله تعالى على کل حاله .
و فرغ منها مؤلفها، العبد المفتقر الى عفوالله تعالى و کرمه و رحمته زین الدین بن على بن احمد الشامى العاملى ، عامله الله تعالى بفضله ، یوم السبت تاسع شهر ذى الحجه الحرام ، و هو الیوم المبارک ، یوم عرفه سنه احدى و خمسین و تسعمائه ، حامدا مصلیا مسلما مستغفرا من ذنوبه خدا توفیق دهد ما و شمارا براى برخوردارى اسرار و دقائق معنویه ، و داخل فرماید ما را در عداد بندگان نیک خود، و بکشاند ما را به سوى خشنودى و رحمت و خود معامله نماید با ما به کرم و آمرزش و احسانش ، و وادار کند ما را به عمل نمودن بر آنچه به ما آموخته است (یا آن را یاد گرفته ایم ، یا یاد داده ایم ) و شریک بفرماید ما را با ثواب هر کسى که ما چیزى به او افاده داده ایم ، چه آنکه این نعمت افاده از خود مى باشد و خدا ما را بس است و او نیکو وکیلى مى باشد.
و اکنون کلام خود را در اینجا تمام کرده در حالى که سپاس مى گویم خداى تعالى را بر هر حالتى از احوال .
مؤلف این رساله ، بنده نیازمند به بخشش و کرم و رحمت خدا، زین الدین بن على بن احمد شاملى عاملى که خداى تعالى به فضل خود با او معامله فرماید در روز شنبه نهم ذى الحجه الحرام که روز مبارک عرفه مى باشد، از سال نهصد و پنجاه و یکم هجرت صاحب شریعت غراء علیه و على اله الاف التحیه و الثناء از تاءلیف آن فراغت یافت در حالتى که خداى را حمد میکرد و رسول و آل او را درود مى فرستاد و از گناهان خود طلب آمرزش از خداى تعالى مى کرد.