یکى از
دوستان و نزدیکان مرحوم حاج میرزا جواد آقا ملکى تبریزى مىگوید: مرحوم
ملکى شبها که براى تهجد و نماز شب به پا مىخواست ابتدا در بسترش مدتى صدا
به گریه بلند مىکرد، سپس بیرون
مىآمد و نگاه به آسمان مىکرد و آیات
»إِنَّ فِی خَلْقِ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ«(۵۲) را مىخواند و سر به دیوار
مىگذاشت و مدتى گریه مىکرد و پس از تطهیر نیز کنار حوض مدتى پیش از وضو
مىنشست و
مىگریست و خلاصه از هنگام بیدار شدن، تا آمدن به محل نماز و
خواندن نماز شب چند جا مىنشست و بر مىخواست و گریه سر مىداد و چون به
مصلایش مىرسید، دیگر حالش قابل وصف نبود.(۵۳)
_______________________________________
۵۲) آیات پایانى سوره آل عمران.
۵۳) رساله لقاء اللَّه: ص۱۲۸.