سرودفرشتگان

ای داستان زلـف تـــــوام شب دراز کــــن
وز نیمه شب دریچــــه صبحـــم فراز کن

تا آسمان خم شده، بـــــا اشــــک اختـران
دیدم بر آستـــــان تـــو راز و نـیـــاز کن

از سوز دل به زمزمه دمســـــاز می‌شــــویم
با بلبلان شب، همه شــب نغمه ســـاز کن

زنگ شتــــر نـــــوازم و آهنــــگ کاروان
ای آرزوی حج و سفـــر در حجـــاز کن

صبح است،‌چشم وچشمک این اختران ببند
ای غنچه‌های گل به رخت چشم باز کن
!
وقت است دست و روی بشـویم، نمـــاز را
مریم نشسته بر لـب جـــــو دستماز کن

آفاق و کوه و جنگل و دریا و هر چه هست
بینم به گـــــرد کعبــــة کــویت نماز کن

هر جلوه‌ای به چشم حقیقت جمــال توست
ما عاجزان نظاره به چشــــم مجاز کن

سرو چــمــن نهـــــاده بر ایــــن در ســر نیاز
ای سرکشی به قامت چون ســـرو ناز کن
!
تا روزه‌ام بـــــر مــــرتع افـــلاک می‌چرم
آری رسن دراز بـــــود تـــــرک آز کن

آری مــــن اهـــل رازم و دســت طلب دراز
هــــر نیمـــه شب به درگه دانای راز کن

ای آه عــاشقـــــان و ســـــرود فرشتــــگان
پـــرچــــم به بام عرش تو در اهتزاز کن
!
دستـــی گــــره بـــه کار من ناتوان زده است
بفــــرست نـــــاخنی گـره از کار باز کن

چون شهســــوار طبع تو هم کیست ، شهریار!
بــا تیغ و توســـــن تتری تــــرکتـــاز کن

شهریار