نماز آخرین

به نماز بست قامت کــه نهــد بــه عـرش یارا به خدا علــی نبینــد به نمــاز، به جز خــدا را چو بگفــت نــام « ا... » و ادا نمـــود « اکبــر» بگرفت هیبت حــق همــه ملــک ما سِوی را نَبًوُد زسجده خوشتر، به خـدا قســم، علـی را که خــدای می پسنــدد به ســجود او دعا را به نماز آخــرینش چـه گـذشت؟ مـن نـدانم که ندای دعوت آمد، شه ملــک«هل اتی» را شب تار از این مصیبت، بدریـد سیــنه خــود اثــرات این سحـــر شـد همــه جای آشکارا چه گذشت یارب آن دم به دل غمین زینب؟ چو بدید غرفه در خون،سروروی مرتضی را زشهــادت علــی شــد چــو تمـام صبر زینب چــه کنــد اگــر کــه بیند شهدای کربلا را؟ زگــناه خــود به محشر چه غمت بود «حسانا» که ولای او کشــانــد بســوی بهـشت مــا را حبیب چایچیان