ای مهربان خدای

ای مهربان خدای:

گم گشته‏ام تو بودی و کردم چو دیده باز

دیدم به آسمان و زمین و به بام و در

تابنده نور توست

هر جا ظهور توست

دیدم‏به هیچ نقطه تهی نیست جای تو

خوش می‏درخشد از همه سو جلوه‏های تو

ای مبدأ وجود!

از کثرت ظهور، نهان شد که کیستی

از هر چه ظاهر است، تویی آشکارتر ... مستور نیستی

نزدیک‏تر ز من به منی، دور نیستی

تو آشکاره‏ای ... من زین میان گُمم

کور ار نبیند، این گنه آفتاب نیست

نقص از من است، ورنه رُخت را حجاب نیست.

ای مهربان خدای!

در قلب من تبی است گدازان و دردناک

احساس می‏کنم که به کانون جانِ من

سوزنده آتشی است که سر می‏کشد به اوج

احساس می‏کنم عطشی مست و بی قرار

اندر فضای هستی من می‏دود چو موج

این سوز عشق توست،

در من، چو جان نهان

احساس می‏کنم،

درمان نسازد این تبِ من جز دوای تو

زائل نسازد این عطش، الاّ لقای تو

ای مهربان خدای!

احساس می‏کنم خلائی در وجود خویش

کان را نمی‏برد ز میان، جز پرستشت

ای نازنین خدای!

احساس می‏کنم که بود در سرشتِ من

سوزنده، یک نیاز

داغ نیاز را نزداید ز سینه‏ام

جز لذّت پرستش و جز نشئه وصال

مخموری مرا به جز این می، علاج نیست

مطلب عیان بود، به بیان احتیاج نیست

ای مهربان خدای!

تو، راز جان و مایه سرمستی منی

تو هستی منی

در عمق فکر و پرده جانم تویی، تویی

آرام دل، فروغ روانم تویی، تویی

هر جا نگاه می‏دود، آنجا نشان توست

روشنگر وجود، رخِ دلستان توست. (1)