اخلاص

اخلاص

کمیاب‏ترین گوهرها «اخلاص» در عمل است. یعنی کاری را فقط برای خدا خالص ساختن وچیزی 

را شریک او نساختن.

بسیاری اوقات رعایت مصالح شخصی یا جلب منافع یا جلب توجّه دیگران یا انگیزه‏های 

دنیایی، خط دهنده اعمالِ ماست. اگر بتوانیم نیّت خود را خالص کنیم، رستگاریم و همین 

عمل برای ما می‏ماند.

علی علیه السلام فرموده است: «اَخْلِصْ لِلّهِ عَمَلَکَ وَ عِلْمَکَ و بُغْضَکَ وَ 

اَخْذَکَ وَ تَرْکَکَ وَ کَلامَکَ وَ صُمْتَکَ» (64) عمل و علم و دشمنی و گرفتن و 

نگرفتن و سخن و سکوت خویش را تنها «برای خدا» خالص گردان.

در عبادت و نماز، باید قصد قربت کرد. حتّی اگر گوشه‏ای از آن برای غیر خدا باشد عمل 

باطل است و نزد خداوند، نامقبول.

حتی اگر نماز را برای خدا بخوانیم ولی انتخاب مکان و زمان و نحوه خواندن و ... برای 

غیر خدا باشد، باطل است. در عبادت خدا نباید دیگری را شریک ساخت. قرآن می‏فرماید:

«وَلَا یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدَا» (65) 

احدی را شریک عبادت خدا قرار ندهید.

حتی اگر رزمنده‏ای در جبهه، برای غنایم، یا خودنمایی و اظهار شهامت و ... بجنگد، 

ارزش ندارد. (66) 

ورود شرک و ریا به عمل انسان، طبق حدیث، از حرکت مورچه در شبی تاریک، روی سنگ سیاه 

و سفت، بی نمودتر و مخفی‏تر است! ... (67) 

به فرموده امام علی علیه السلام : «الاِخْلاصُ اَعلَی الایمانِ» (68) اخلاص، 

بلندترین قلّه ایمان است.

عمل بدون اخلاص، آفت‏خیز است و نابود شدنی. نیّت استوار و خالص، باعث می‏شود انسان 

هرگز سست و خسته نشود و به عجز و به بن بست نرسد.