4 . رکوع

عظمت پروردگار انسان را به رکوع و کرنش وامی‏دارد و خدایی او، بنده را به تواضع. 

رکوع، خم شدن در برابر عظمت او و اظهار بندگی و طاعت اوست .

تا حدّی خم می‏شویم تا دست‏ها به زانو برسد. گردن را می‏کشیم، یعنی آماده‏ایم که سر 

در راهت بدهیم.

خم می‏شویم، یعنی کبریایی تو ما را به تعظیم وامی‏دارد و در برابر عظمت و یگانگی تو، 

الفِ قامت‏مان دال می‏شود و سرو قامتمان می‏شکند.

رکوع، ادبِ عابد است و سجود قرب او. کسانی به خدا نزدیک‏تر می‏شوند که در اظهار ادب 

کوتاهی نکرده باشند. (99) 

علی علیه السلام، آن قدر رکوع طولانی داشت که عرق از ساق پایش جاری و زیر قدم 

مبارکش تر می‏شد. (100) 

امام صادق علیه السلام بیش از سی مرتبه، در رکوع و سجود، ذکر خدا را تکرار می‏کرد.

رکوع، از رکن‏های نماز است. اگر به عمد یا اشتباه فراموش شود، نماز باطل است. در هر 

رکعت یک رکوع واجب است، مگر در نماز آیات که در هر رکعت پنج رکوع دارد. و نماز میّت 

که بی‏رکوع است.

رکوع، ترکیبی است از فعل و ذکر. حرکت و عملش، نشان فروتنی و تواضع و خضوع است و 

ذکرش، تسبیح خدای متعال. «سُبْحانَ رَبَّیَ الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِهِ»

گروهی از فرشتگان همواره در رکوع‏اند. (101) انسان راکع، هماهنگ وهمراه با فرشتگان 

می‏شود، همسویی و همسانی بنده‏ای زمینی با فرشتگان آسمانی. و چه افتخاری بالاتر از 

این؟!