8 . تشهّد

«اشهد ان لااله‏الاّ اللّه وحدَه لا شریک له و اَشهدُ انّ محمّداً عبدُه و رسولُه 

الّلهمّ صَلِّ عَلی‏ محمّدٍ و آلِ محمّد» در پایان هر دو رکعت، و در رکعت پایانی هر 

نماز، باید دو زانو نشست و یکتایی خدا و رسالت پیامبر را گواهی کرد و به این دو اصل 

اعتقادی شهادت داد. آنگاه بر رسول خدا صلوات و درود فرستاد. این تکرار شعارها و 

محتواهای اعتقادی، برای تداوم بخشیدن به این بینش و استوار ماندن در این راه است. 

تجدید بیعت با خدا و رسول است، اقرار و اعتراف به نبوّت نبی اکرم صلی الله علیه 

وآله است، شهادت دادن است، به این که آن حضرت، «عبد» و «رسول» خداست. بنده است و 

پیامبر.

عبودیّت قبل از رسالت بیان شده، و این می‏رساند که بندگی برتر از رسالت است. و 

اساساً رسول خدا، چون بنده است، رسول شده و رسالتش ریشه در عبودیت او دارد.

پس از ذکر یکتایی خدا و رسالت رسول، صلوات بر پیامبر و آل او از واجبات است و آنکه 

این تحیّت و درود را نفرستد، نمازش باطل است.

خداوند در قرآن کریم به مؤمنان فرمان می‏دهد که بر پیامبر صلوات و سلام بفرستید. از 

آن حضرت پرسیدند، چگونه صلوات بفرستیم؟ فرمود بگویید: «اللّهُمَّ صَلّ علی‏ محمّدٍ 

وَ علی آل محمّد ...» این کیفیتِ صلوات در کتب مهم اهل‏سنّت نیز آمده است. (114) 

ذکر صلوات بر پیامبر وخاندانش، پس از ذکر شهادتین که رمز اسلام است: بیانگر نبودن 

جدایی میان پیامبرصلی الله علیه وآله و اهل‏بیت‏علیهم السلام است.

طبق احادیثی که از پیامبر نقل شده، صلوات‏های ما به آن حضرت می‏رسد و این صلوات‏ها 

در قیامت، نوری می‏شود که راه انسان را روشن می‏کند. (115) 

پیامبرصلی الله علیه وآله فرموده است: هر که هنگام شنیدن نام من بر من صلوات نفرستد، 

بخیل است. (116) 

صلوات، سبب استجابت دعا و رضای الهی می‏شود و کارهای مؤمن را پاک می‏سازد. (117)