سجده شکر

سجده شکر نیز یکی از تعقیبات نماز است.

به شکرانه نعمت‏های بی پایان و بی شمار خداوند، پس از نماز، سر بر خاک نهادن و نعمت‏های 

او را به یاد آوردن، و شکر گفتن و حمد کردن، اعمالی است که هم محبّت خدا را در دل 

انسان می‏افزاید و هم انسان را نزد خدا محبوب و مقرّب می‏سازد و هم سبب افزایش نعمت‏ها 

می‏شود.

در روایات بسیاری روی این سجده، سفارش شده است. (128) حتّی اگر چیزی هم نگوییم، به 

شکرانه نعمت‏ها و سپاس از توفیق طاعت و بندگی، پیشانی و صورت بر زمین نهادن و حالت 

سپاس گرفتن، شکر است. ولی بهتر است ذکرهایی چون شُکْراًلِلّه، یا حَمْداًلِلّه و ... 

گفته شود. 

در حدیث آمده است اگر انسان به طول یک نفس کشیدن مرتب بگوید: یا ربّ، یا ربّ ... 

خداوند خطاب می‏کند:لَبَّیْکَ، ماحاجَتُکَ؟ حاجتت چیست تا برآورم؟ (129) 

به تعبیر امام صادق علیه السلام سجده شکر بعد از نماز، دلیل کامل شدن نماز و خشنودی 

خدا و خوشامدن و اعجاب فرشتگان است. خداوند از آنان می‏پرسد: پاداش این بنده شاکر 

چیست؟ می‏گویند: رحمت تو، بهشت تو، حلّ مشکل او، ... خداوند می‏فرماید: همانگونه که 

او از من تشکّر کرد، من هم از او سپاسگزارم. این جمله می‏فهماند که رضایت و سپاس 

الهی از همه نعمت‏ها برتر است. (130)