عدالت پیشنماز

چون نماز، نشانه‏ای از یک تجمع دینی و اقتدا به یک «پیشوا» است، پس باید خوب‏ترین 

انسان‏ها و پاک‏ترین افراد، به امامت جماعت بپردازند. امام جماعت باید کسی باشد که 

به دیانت و تعهدش ایمان داشته باشیم.

افراد گنهکار و سفیه، نمی‏توانند پیشنماز شوند.

در حدیث آمده است: «فَقَدِّمُوا اَفْضَلَکُم» (135) برترین‏های‏تان را پیشنماز کنید. 

امام باقر علیه السلام فرمود: امام جماعت باید از افراد اندیشمند و صاحب فکر باشد. 

(136) 

وقتی صفت عدالت وپاکی تعهّد، از شرایط امام جماعت باشد، روشن است که جامعه و جمع 

اقتدا کننده را نیز در این مسیر حرکت می‏دهد و ملاک‏های تقدّم در کارها و مسئولیت‏ها، 

همین‏ها می‏شود.

عدالت، یک حالت درونی است که انسان را از ارتکاب گناهان کبیره، یا تکرار و اصرار بر 

گناهان صغیره باز دارد.

از امام صادق علیه السلام پرسیدند: عادل کیست؟ فرمود: آن که چشمش را از نامحرم 

بپوشاند، زبانش را از گناه، و دستش را زا ستم نگاه دارد. (137) 

و رسول خدا فرموده است: کسی که با مردم در معامله و داد و ستد، ستم نکند و در گفت و 

گوها دروغ نگوید و در وعده‏ها تخلّف نکند، او با مروّت و عدالت است. (138) 

پس سعی کنیم نمازهایمان را به جماعت بخوانیم و از برکات تجمّع‏های دینی و عبادی 

غافل نشویم.

سنگر دشمن شکن و وحدت بخش «مساجد» را خالی نگذاریم و با بهانه‏های مختلف، خود را از 

فیض جماعت، محروم نسازیم.