3 . نماز عید

از نمازهای مستحب دیگر، نماز عید فطر و عید قربان است که دو رکعت است با 9 تکبیر و 

قنوت (پنج تکبیر در رکعت اول و چهار تکبیر در رکعت دوّم پیش از رکوع، و خواندن دعا 

پس از هر تکبیر در قنوت).

نماز عید فطر که در روز اول ماه شوال پس از یک ماه روزه رمضان برگزار می‏شود شکرانه 

توفیق الهی است برای ادای آن فریضه و پاداشی برای مؤمنان روزه دار.

امام باقر علیه السلام به جابر فرمود: 

در روز اوّل شوال، منادی آسمانی ندا می‏دهد: ای مؤمنان، بشتابید به سوی جایزه‏های‏تان. 

ای جابر! جایزه‏های الهی مثل جوایز این سلاطین نیست. (148) 

عید فطر، از اعیاد بزرگ اسلامی است و خواندن نماز در آن روز، تقویت پیوند انسان با 

خدای خویش است و به عید هم رنگ و جلای الهی می‏دهد.

امام رضا علیه السلام فرمود: 

روز عید فطر برای آن جهت قرار داده شده که مسلمانان گرد هم آیند و به بزرگداشت 

خداوند و نعمت‏هایش بپردازند. روز عید است و اجتماع، روز زکات است. روز توجّه به 

آفریدگار و نالیدن به درگاه او. (149) 

حضرت علی علیه السلام فرمود: 

ای مردم! عید فطر، روزی است که نیکوکاران پاداش می‏گیرند و بدکاران زیان می‏کنند، 

شبیه‏ترین روزها به قیامت است. با بیرون آمدن‏تان از خانه‏ها به مصلّی، برانگیخته 

شدن از قبر به صحرای محشر را به یاد آورید. و با ایستادن در مصلا، به یاد وقوف در 

عرصه قیامت در پیشگاه خدا بیفتید و با بازگشت به خانه‏های‏تان، بازگشت به منازل خود 

در بهشت و جهنم را به یاد آورید. (150) 

حضور در جمع انبوه نمازگزاران عید فطر و قربان، پیوستن به دریای بیکران ملّت است و 

نیایش جمعی به درگاه خداوند که بیشتر و سریع‏تر، لطف خود را شامل حال نمازگزاران 

روزه دار می‏کند که یک ماه رمضان، در اطاعتِ امر او بوده‏اند.

حالت خاصی که در روز عید و هنگام نماز به مسلمانان دست می‏دهد، غیر از روحیه تعبّد 

و خشوع و شکسته دلی و گرایش به توجّه و معنویات، روح اخوّت و صمیمیت را میان آنان 

زنده‏تر می‏سازد و پیوندها را تقویت می‏کند.

در قنوت نماز عید، دعای «اللّهم اَهْلَ الْکِبْریاءِ وَالْعَظَمَةِ ...» خوانده می‏شود، 

که ضمن ستایش خدا به صفاتی همچون عظمت و جلالت، آمرزندگی و بخشش و رحمت، خداوند را 

به مقام پیامبر و دودمان پاکش سوگند می‏دهیم و بهترین خواسته‏های صالحان را از خدا 

می‏خواهیم و از همه بدی‏ها و شرور به او پناه می‏بریم. 

سجده‏های شکر و سجده‏های همراه با «اَلْعَفو، اَلْعَفو» اوج این عبودیت و خشوع و 

بندگی است.